W dniu 18 maja 1999 r. Senat Berlina przyjął plan centrum miasta jako model rozwoju urbanistycznego. Cel przywrócenia dawniej podzielonego miasta jako jednostki urbanistycznej zaowocował tak zwaną "krytyczną rekonstrukcją", na przykład na Spittelmarkt i Molkenmarkt, ale także obszarami koncentracji wieżowców, na przykład na Alexanderplatz i Breitscheidplatz.

Ćwierć wieku później część planu została zrealizowana, a inne zmodyfikowane. Dla niektórych zaangażowanych mieszkańców wizja jest zbyt niejasna, dla innych zbyt nakazowa - opinie na temat wizji są bardzo zróżnicowane.

Z drugiej strony kwestia tego, co jest budowane dla kogo, pozostaje w planie niedostatecznie naświetlona. Czy autorzy ulegli iluzji stworzenia nowej klasy średniej poprzez budynki takie jak kamienice przy Foreign Office? Czy fala inwestycji w latach 2000 uniemożliwiła realizację przestrzeni miejskich o dobrych intencjach poprzez projekty, które były słabo zakotwiczone w społeczeństwie miejskim? Dyskusja na te i inne pytania ma na celu podkreślenie zalet i wad aktualizacji planu centrum miasta.

Inken Baller (architekt), Harald Bodenschatz (socjolog, urbanista) i Thomas Flierl (historyk architektury, publicysta), prowadzący: Michael Kasiske (architekt, członek zarządu Werkbundarchiv e.V.)

Wspierane przez Haupstadtkulturfonds.