Polowałem nate szare formy, aby ujawniły mi część swojego sekretu. Paul Virilio: Archeologia bunkrów, 1975

Jako monumentalne betonowe formy, bunkry rozsiane są po europejskim krajobrazie; od Niemiec po francuską Bretanię i kanał La Manche, ale przede wszystkim wzdłuż Atlantyku od Norwegii po granicę z Hiszpanią. We Włoszech, Austrii, Niemczech i wielu innych krajach bunkry nadal można znaleźć w centrach miast jako ponadgabarytowe, niezniszczalne konstrukcje. Narodowi socjaliści nazwali swój projekt budowy bunkrów "Twierdzą Europa". Zbudowali twierdzę dyktatury. Ich mroczna przeszłość jest mocno wpisana w bunkry.

Artysta Andreas Mühe, który śledził te dziwne struktury podczas wielu podróży wzdłuż tak zwanego "Wału Atlantyckiego", traktuje metaforyczny potencjał bunkrów jako centralny punkt wyjścia dla instalacji na dużą skalę. Jest to pierwsza rzeźbiarska praca artysty, który znany jest z precyzyjnie skonstruowanych fotografii. Mühe dokonuje transformacji bunkra w największym możliwym stopniu: Zmniejsza monumentalne wymiary twardej betonowej architektury do ludzkich, namacalnych rozmiarów i przekształca ją w małe, miękkie obiekty - jak pluszowe zabawki, którymi bawią się dzieci. Zamiast pojedynczego pomnika, Mühe tworzy wiele małych "bunkrów z tkaniny", niczym morze bunkrów, które zalewa przestrzeń wystawy. Mühe celowo wybiera demokratyczny, przystępny, duży tłum zamiast pojedynczego, dominującego monolitu. Ciężka, monumentalna materialność i wpływ bunkra zostaje zastąpiona miękkością łatwej do opanowania miniaturowej wersji. Przeciwstawiając się temu, artysta zaprasza nas do kwestionowania i analizowania bunkrów - ich architektury, efektu i historii: Jaką funkcję pełnią dziś bunkry w mieście, ale także wzdłuż wybrzeża Atlantyku? Co dzieje się z budynkami, gdy są używane jako miejsca imprez lub sale prób zespołów, jako lofty lub do uprawy grzybów? Jakie fantazmaty leżą u podstaw idei bunkrów jako schronów? Czy w obliczu dzisiejszej wojny i technologii zbrojeniowej można jeszcze zbudować schron? W jakim stopniu historia wpisuje się w materialność betonu i odwrotnie, w jaki sposób wpływa na to jego własna ikonografia?

W innej sali wystawowej można znaleźć kolejne centralne pozycje artystyczne z ostatnich lat i dziesięcioleci, w których bunkry zostały zmatematyzowane pod względem ich materialności, historyczności i znaczenia społecznego. Główną inspiracją dla tej praktyki artystycznej była książka "Archeologia bunkrów" francuskiego filozofa kultury Paula Virilio, opublikowana w 1975 roku. Na przykład Joachim Bandau wcześnie zaadaptował ten temat. Początkowo w rysunkach, a następnie także w trójwymiarowych obiektach, takich jak studia rzeźbiarskie w ołowiu, pokazał różnorodność form jak typologiczny cykl podstawowych form architektonicznych. Fotografie Huberta Kiecola przedstawiają rzeźby, w których celem jest nadanie tym formom dużego wymiaru pomimo ich niewielkich rozmiarów.betonowy materiał nadaje tym formom, stojącym bezpośrednio na ziemi bez cokołów, ekspansywną obecność i czyni je czymś więcej niż tylko małymi kształtami. Erasmus Schröter w końcuinscenizuje bunkry i ruiny bunkrów, oświetlając je kolorowym światłem. W ten sposób na monotonny beton nakładają się kompozycje kolorystyczne, które wydają się wyobcowane pod względem zastosowania i przeznaczenia. Niegdyś brutalne świadectwa ludzkiego poczucia wyższości leżą tu w gruzach, dziś stanowiąc bardziej tło niż funkcjonalny obiekt.

Otwarcie: 6 czerwca 2024 r., godz. 19:00.