Od 15 października 2021 do 17 stycznia 2022 roku MUZEUM VERBORGENE będzie gościć w Galerii Berlińskiej i zaprezentuje pierwszą retrospektywę rzeźbiarki Louise Stomps. Wystawa obejmuje około 90 rzeźb i pozwala zapoznać się z twórczością tego niezwykłego artysty.

Dla berlińskiej rzeźbiarki Louise Stomps (1900-1988) ludzkie cierpienie i bezbronne stworzenia były inspiracją dla jej twórczości artystycznej przez całe życie. Są one w centrum jej twórczości, która powstawała od końca lat 20. do końca lat 80. Przez pięć dekad rzeźbiarka realizowała proces artystyczny od klasycznego obrazu ciała do wysoce wyabstrahowanej figuracji; w tym procesie sukcesywnie rozwijała swój własny, znaczący styl.

Choć Louise Stomps od 1918 roku intensywnie rysowała i modelowała, to dopiero dziesięć lat później, po rozwodzie z mężem, jako matka dwóch córek, poświęciła się całkowicie praktyce artystycznej. Nie zrażona powszechnym uprzedzeniem, że kobietom artystkom lepiej powodzi się w branży artystycznej i rzemieślniczej, w latach 1928-1932 brała udział w wieczornych zajęciach "Vereinigte Staatsschulen für freie und angewandte Künste" (Zjednoczone Państwowe Szkoły Wolnej i Stosowanej Sztuki) w Berlinie w latach 1928-1932; kształciła się również u Milly Steger (1881-1948) w klasie rzeźby "Verein der Berliner Künstlerinnen" (Związek Berlińskich Artystek).

W wyniku zbombardowania jej pracowni w czasie II wojny światowej zachowało się tylko kilka jej prac z lat 30-tych, jak na przykład "Das Paar" (Para) w dębie (1937), para kochanków klęczących obok siebie w głębokiej więzi, nadal całkowicie oddana realistycznemu wizerunkowi człowieka. Te wczesne początki jej artystycznej wyobraźni nie dały się pogodzić z panującą w narodowym socjalizmie koncepcją sztuki, więc wycofała się na wewnętrzną emigrację.

W październiku 1945 roku Louise Stomps wzięła udział, obok m.in. Renée Sintenis, Hansa Uhlmanna, Gustava Seitza, Paula Dierkesa i Karla Hartunga, w pierwszej wystawie "Rzeźba i rysunek rzeźbiarski" w Galerii Gerda Rosena w Berlinie przy Kurfürstendamm 215.

Po wstrząsach, jakich doznała we własnym ciele podczas II wojny światowej, abstrakcja figuralna zaoferowała Louise Stomps, podobnie jak wielu jej kolegom, jedyną drogę do artystycznej formy: Od lat 50. tworzyła figury o groźnych, lekceważących lub wywołujących strach gestach, takie jak "Żałobnicy" (1951), "Obcy" (1947), "Lament powszechny" (1948) czy, będąca bezpośrednią aluzją do wydarzeń politycznych, "Hiroszima" (1960).

Upodobanie Louise Stomp do drewna jako materiału dla jej "Natur Gestalten" było prawdopodobnie spowodowane przełomem w jej życiu, kiedy w 1960 roku przeniosła się z Berlina do bawarskiego miasteczka Rechtmehring koło Wasserburga w dolinie rzeki Inn, aby zamieszkać w starej Kumpfmühle z XV wieku. Tu inspirowała się naturą jako pierwotnym źródłem wszystkich żywych istot, lasami bukowymi, sosnowymi, dębowymi, dębem szypułkowym, jabłonią, akacją, orzechem, gruszą i wieloma innymi, tu konsekwentnie rozwijała swój język formalny tzw. abstrakcji figuralnej.

W latach 60. jej smukłe figury "Asket" (1963) czy "Pilger" (1966) osiągnęły wysokość trzech metrów, a w 1980 roku stworzyła "Gilgamescha" o wysokości 3,20 metra, który według legendy był w jednej trzeciej człowiekiem, w dwóch trzecich bogiem, poszukującym nieśmiertelności.

Wystawie towarzyszy katalog wydany przez Hirmer Verlag, pod red. marion Beckers i Elisabeth Moortgat dla MUZEUM DAS VERBORGENE, z naukowym wkładem Yvette Deseyve, Arie Hartog, Annelie Lütgens, Christiane Meister, Christiny Thürmer-Rohr, Julii Wallner oraz osobistymi wspomnieniami Bertholda Koguta, Martina Meggle, Petera Schradera i Hansa Goswina Stompsa; ilustrowane nowymi fotografiami rzeźb.

Wystawa i katalog po raz pierwszy omawiają twórczość tej niezwykłej rzeźbiarki i umieszczają ją w międzynarodowym kontekście.

Wystawa i katalog są możliwe dzięki Hauptstadtkulturfonds.