Katedra berlińska (Berliner Dom) została zbudowana za czasów panowania cesarza Wilhelma II w latach 1894 – 1905 jako katedralny kościół dworski dynastii Hohenzollernów. Zwieńczona kopułą, pełna przepychu budowla centralna w stylach późnego renesansu włoskiego i baroku zastąpiła wcześniejszą skromniejszą katedrę w stylu klasycystycznym projektu Karola Fryderyka Schinkla. Julius Raschdorff opracował projekt budowli i kierował również urządzaniem wnętrza zgodnie z protestanckim programem obrazów, w czym uczestniczyli najsłynniejsi artyści wilhelmińskiej ery. Niektóre elementy wyposażenia katedry, wśród nich dzieła Karola Fryderyka Schinkla, Christiana Daniela Raucha i Fryderyka Augusta Stülera, pochodzą jeszcze z poprzedniej budowli. Podczas II wojny światowej budynek bardzo ucierpiał, a jego odbudowę podjęto w 1975 r. Leżący niegdyś w południowej części kościół historyczny został wówczas wyburzony.
Rozległa krypta mieści ponad 90 sarkofagów członków dynastii Hohenzollernów z XVI – XX w. Najważniejsze z nich są wystawione w pomieszczeniach kościoła: wspaniały sarkofag wykonany przez Andreasa Schlütera dla Fryderyka I Pruskiego i jego drugiej małżonki Zofii Charlotty Hanowerskiej oraz starszy grobowiec z brązu wykonany przez Petera i Johannesa Vischerów dla księcia elektora Johanna Cicero.
Rysunki i drewniane modele znajdujące się w muzeum katedry ponad pomieszczeniami kościoła dokumentują różne koncepcje nowej katedry powstałe przez długi okres projektowania. Z kopuły roztacza się imponujący widok na miasto.