Mimo zniszczeń podczas II wojny światowej pałac Charlottenburg (Schloss Charlottenburg) tchnie kulturą dworską Hohenzollernów od XVII do wczesnego XX stulecia. Późniejsze założenie pałacowo-ogrodowe poprzedzał pałac Lietzenburg, zbudowany w latach 1695-1699 według projektu Arnolda Neringa jako letnia rezydencja księżnej elektorowej Zofii Charlotty Brandenburskiej. Ogród był pierwszym barokowym założeniem utrzymanym w stylu francuskim w Niemczech. Po koronacji Fryderyka I w 1701 r. rozpoczęto szeroko zakrojone prace nad przebudową i rozbudową pałacu. Obecnie można podziwiać barokowe pomieszczenia, jak Gabinet z porcelaną czy kaplica, w dużej mierze znowu w ich oryginalnym stanie.
Pałac rozbudowano w znacznym stopniu po wstąpieniu na tron Fryderyka Wielkiego. W 1740 r. podjęto według projektu Georga Wenzeslausa von Knobelsdorffa budowę nowego skrzydła, mającego pomieścić reprezentacyjne bawialnie, Złotą Galerię, Białą Salę oraz królewskie apartamenty. Obrazy Antoine’ a Watteau należą do najcenniejszych dzieł sztuki w pałacu.

Również Fryderyk Wilhelm II oraz Fryderyk Wilhelm III i jego żona Luiza korzystali z pałacu Charlottenburg jako letniej rezydencji. W 1810 r. Karl Friedrich Schinkel zaprojektował dla królowej nową komnatę sypialną. Z czasów Fryderyka Wilhelma IV zachowała się biblioteka z jej oryginalnym wyposażeniem.

W pałacowym ogrodzie znajduje się pałac Nowy Pawilon, belweder i mauzoleum królowej Luizy.